Jeżeli mi ktoś potrafi udowodnić i przekonać mnie, że niedobrze myślę lub działam, z radością postępowanie swe zmieniam. Szukam bowiem prawdy, a ta nigdy nikomu nie zaszkodziła. Szkodzi zaś sobie ten, kto trwa w własnym błędzie i nieświadomości.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, VI, 21

Pierwsze co przychodzi mi dziś na myśl, to teorie spiskowe i ich zwolennicy. Ci bowiem w większości nie są skłonni do zmiany zdania nawet w obliczu najcięższych dowodów ich mylnego myślenia. Czy jest tak dlatego, że to zaburzyłoby ich cały światopogląd? Czym by się stali, gdyby nagle porzucili lata swoich przekonań? Czy człowiek wierzący, otrzymawszy najczystsze, najcięższe i niepodważalne dowody na to, że Boga nie ma, zmieniłby swoje poglądy? Jeżeli tak, to jakie uczucia by temu towarzyszyły? Zmiana swoich przekonań, szczególnie tych, z którymi jesteśmy od zawsze, musi być bardzo trudnym i wymagającym mądrości i pokory zadaniem.