Jeżeli umiesz ostro patrzeć, to patrz (mówią) i sądź z największą mądrością.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, VIII, 38

Dziś pozwolę sobie nie odnieść się do myśli. Niech ona jest jaka jest i pracuje w nas. Pozwolę sobie natomiast na nieco moich przemyśleń. Od dwóch miesięcy udaje się publikować tutaj mądrości. Z większym lub mniejszym zaangażowaniem loguję się tutaj codziennie. Dużo zabawy sprawia mi to pisanie. Uważam za mały sukces to, że do tej pory ani jeden dzień nie został opuszczony. Niesie to jednak za sobą coraz większą presję. Coraz dłuższy „streak” powoduje coraz większą obawę o jego stratę. Cierpi też jakość. Siadając bowiem blisko północy, po całym dniu ciężkich wyzwań, trudno jest napisać coś zabawnego, inspirującego albo po prostu cokolwiek co ma jakiś sens. Będę nadal robił to codziennie i mam nadzieję 31.12.2025 opublikować tutaj post, w którym napiszę, że udało się, strona publikowała codziennie w 2025 roku.
Dziękuję tym, co tutaj są.

Ciało, dusza, rozum: do ciała należą wrażenia, do duszy popędy, do rozumu zasady.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, III, 16

Dzisiejsze słowa są tak oczywiste, że ciężko odnieść się albo skontrować. Marek Aureliusz przychodzi z prawdą ponadczasową i uniwersalną. Ciało, dusza i rozum jako jedność. Jak święta trójca, są jednością, lecz jednak osobno. Nie jesteśmy w stanie zgłębić tej tajemnicy.

Jeżeliś więc doszedł do prawdziwego poznania, w czym tkwi sedno sprawy, nie dbaj o to, co tobie mówić będą, a niech ci wystarczy to, że resztę życia przeżyjesz zgodnie z wolą swej natury. Zastanów się więc nad tym, czego ona pragnie i niech cię nic innego nie wabi.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, VIII, 1

Życie w zgodzie z sobą musi być pięknym doświadczeniem. Trzymanie się własnych zasad, pamiętając jednocześnie o tym, że czasami potrzebny jest kompromis, jest rzeczą trudną. Ile razy bowiem stawiać czoła musimy wszelakim próbom wpłynięcia na nas? Ważna jest ocena sytuacji. Nie można być zatwardziałym. Prawdziwą mądrością jest umiejętność dostosowania środków do sytuacji. Róbmy zatem wszystko zgodnie z naszą naturą, ale w jedności ze społeczeństwem.

Zbiegiem jest ten, kto ucieka od porządku społecznego, ślepym ten kto cierpi na ślepotę wzroku myśli, żebrakiem, kto potrzebuje czegoś od innych, a nie znajduje w sobie tego, co jest pożyteczne dla życia.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, IV, 29

Widać w tych słowach zamiłowanie do porządku i zasad. To charakteryzuje Marka Aureliusza. Surowy, trzymający się zasad wielki myśliciel. Zaiste każdy z nas ma w sobie coś, co do życia jest potrzebne. Każdy z nas jest potrzebny i w każdym z nas znaleźć można pierwiastek piękna.

Kto nie wie, czym jest wszechświat, ten nie wie, gdzie on jest. A kto nie zna celu swego istnienia, nie wie, ani kim jest sam, ani czym jest świat. A kto nie zna jednej z tych dwu rzeczy, to i nie może powiedzieć, po co sam się urodził.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, VIII, 52

Kim jesteśmy? Po co jesteśmy? Każdy z nas może zadać sobie te pytania. Wszyscy umrzemy, to jedyny pewnik. A sensu swojego istnienia możemy nie odkryć nigdy. Nie oznacza to jednak bezsensu naszego jestestwa. Możemy poszukiwać przez całe swoje życie i nie znaleźć sensu. Możemy umrzeć w nieświadomości swoich talentów i potrzeb. Samo poszukiwanie jednak czyni nas wartościowymi jednostkami. Nie zapominajmy szukać. Nie chodzi o ciągłe samodoskonalenie, ale o chęć poznawania. O ciekawość świata. Nie musisz wiedzieć, co chcesz robić życiu. Po prostu coś rób. Rób dla siebie i dla innych.

Z ciała się składam i z duszy. Dla ciała wszystko jest obojętne, ono nie ma bowiem zdolności odczuwania różnic. A dla duszy jest obojętne, co nie jest jej działaniem. A co jest jej działaniem, to od niej zależy. A z tych tylko te, które dochodzą do skutku w teraźniejszości. Przyszłe bowiem i przeszłe działania – te są już obojętne.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, VI, 32

Dziś utrzymuję po prostu ciągłość postowania. Brak konkretnej myśli w głowie uniemożliwia wybuch filozoficznego wulkanu. Dzień odpoczynku, dzień wytchnienia. Zostawiam was po prostu z mądrością Marka Aureliusza. Jego dusza na pewno spoczywa w pokoju.

Do czego też teraz używam swej duszy? W każdym wypadku takie sobie należy postawić pytanie i badać, co się teraz dzieje w tej cząstce, którą nazywają wolą? I czyją mam teraz duszę? Czy nie dziecka? Czy nie chłopięcia? Czy nie kobiety? Czy nie tyrana? Czy nie bydlęcia? Czy nie zwierza dzikiego?

Marek Aureliusz
Rozmyślania, V, 11

Warto też zapewne postawić sobie pytania: kim w zasadzie jestem? Co mną kieruje? Dlaczego postępuję w ten sposób? W zależności od sytuacji zmieniamy się nieco. Inni jesteśmy przy najbliższej rodzinie, inni z partnerem lub partnerką, inni znowu przy obcych. Czy czasami nie wygrywa z nami pokusa wywyższenia się ponad drugiego człowieka? Człowiek to straszne stworzenie. Bardzo złożone, piękne i cholernie straszne.

Należy się więc spieszyć, i to nie tylko dlatego, że każdej chwili bliżsi stajemy się śmierci, ale i dlatego, że ustaje zdolność wnikania w zdarzenia i ich zrozumienia.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, III, 1

Trudne, ciężkie słowa dzisiejszej mądrości dotykają nas jak młot spadający z trzeciego piętra. Codziennie coś w nas umiera. Komórki, pragnienia czy kawałek naszego wewnętrznego dziecka. Umieramy słabi, często nieświadomi, bezradni. I nic nie można z tym zrobić…

Myśl o tym, w jakim stanie ciała i duszy powinna cię zabrać z sobą śmierć i jak krótkie jest życie, jak przepastna wieczność, przeszłość i przyszłość, jak krucha wszelka materia!

Marek Aureliusz
Rozmyślania, XII, 7

Pierwsze co nasuwa mi się po przeczytaniu tego tekstu, to pytanie: czy to na prawdę ważne w jakim stanie fizycznym zabierze mnie śmierć? Bo czy nie tylko duch przetrwa? Podążając za chrześcijańską teorią – dusza jest wieczna. Ciało nie jest ważne. Możemy przecież zginąć w wypadku i całkowicie stracić ciągłość tkanek. Dalej zgodzić się w zupełności można, że życie jest krótkie. Kilkanaście lat trwa okres, w którym człowiek może być w pełni sił. Potem przychodzą bóle, zmartwienia, zobowiązania. W różnej kolejności. O innych zagadnieniach z mądrości powyżej nie myślę. Niewyobrażalna wielkość wszechświata jest faktem i nie wiem czy zastanawianie się nad tym przyniesie jakiekolwiek korzyści. U mnie wywołuje strach.

Gdy stłumisz sąd swój o tym, co ci – według twego mniemania – sprawia przykrość, sam uczujesz wnet zupełne bezpieczeństwo.

Marek Aureliusz
Rozmyślania, VIII, 40

Marek Aureliusz przychodzi po raz kolejny z ogromną mądrością. Rzec by można, że opanował sztukę nieprzejmowania się. Może dlatego miał czas na wszystkie rzeczy, których w swoim pięknym życiu dokonał. Może dlatego właśnie o nim pamiętamy. Podążając więc za słowami dzisiejszego autora, postarajmy się nie przejmować rzeczami nieistotnymi. Tymi, które od nas nie zależą.